Soms heb je van die momenten waarop iemand compleet lijkt te worden overgenomen door zijn eigen emoties. En dat was precies wat zich recent op straat afspeelde bij een man die zó over zijn toeren raakte, dat hij compleet uit zijn dak ging. Wat er zich precies vooraf heeft afgespeeld, blijft vooralsnog onduidelijk. Maar één ding is zeker: deze man was volledig buiten zinnen.
Omstanders zagen hoe de man in kwestie zich zichtbaar opwond. Eerst leek het nog op een verhitte discussie, maar het escaleerde razendsnel. Opeens trok hij zijn shirt uit, alsof hij zich klaarmaakte voor een gevecht. Alsof het zomerweer niet al warm genoeg was, liep deze man rood aan van woede en besloot hij zich te richten op een paar agenten die ter plaatse waren gekomen om de situatie onder controle te krijgen.
De man, zichtbaar opgefokt en fysiek opgepompt, stormde af op de politie. Met gebalde vuisten begon hij wild om zich heen te slaan. Een schouwspel dat niet alleen chaotisch was, maar ook behoorlijk zorgwekkend. Omstanders deinsden achteruit en velen grepen hun telefoon om het incident vast te leggen. De situatie veranderde in een mum van tijd van een felle woordenwisseling in een fysieke confrontatie.
Het duurde uiteindelijk bijna twintig minuten voordat de man kon worden overmeesterd. Twintig lange minuten waarin agenten probeerden hem onder controle te krijgen, zonder meteen naar zwaardere middelen te grijpen. Dat is op zich bewonderenswaardig: kalm blijven onder druk en escalatie proberen te vermijden. Maar tegelijkertijd roept het ook vragen op. Had het niet sneller gekund? Had het gebruik van een taser bijvoorbeeld eerder een einde kunnen maken aan deze uitbarsting?
Voor voorbijgangers was het duidelijk dat de man zichzelf niet meer in de hand had. Hij leek in een staat van totale ontregeling te verkeren. Er werd geroepen, er werd geslagen, en uiteindelijk lagen er meerdere agenten op hem om hem op de grond te krijgen. Geen gemakkelijke klus, want de man spartelde als een bezetene.
In dit soort situaties wordt pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar agenten eigenlijk zijn tijdens hun dagelijkse werk. Je weet nooit wanneer iemand ineens doordraait of wanneer een ogenschijnlijk simpele interventie verandert in een worsteling. De politie moet bij iedere confrontatie een afweging maken tussen proportioneel handelen en snel ingrijpen. Maar in dit geval kan je je afvragen of een kordater optreden – bijvoorbeeld door sneller naar ondersteunende middelen zoals een taser te grijpen – niet verstandiger was geweest.
Een taser is ontworpen om iemand tijdelijk uit te schakelen zonder blijvende schade toe te brengen. In situaties waarin iemand compleet door het lint gaat, kan het gebruik van zo’n middel voorkomen dat agenten of omstanders gewond raken. En laten we eerlijk zijn: twintig minuten lang worstelen met iemand die compleet in zijn eigen waan zit, is voor niemand gezond. Niet voor de agenten, en zeker ook niet voor de persoon zelf.
Wat deze man dreef om zo over de schreef te gaan, zal misschien pas later duidelijk worden. Was het een moment van pure frustratie? Was er sprake van middelengebruik? Of zat er iets diepers achter dat op dat moment tot een uitbarsting leidde? Dat soort vragen worden vaak pas beantwoord als het stof is neergedaald en de officiële rapporten zijn opgesteld.
Wat wél vaststaat is dat deze gebeurtenis opnieuw aantoont dat het werk van handhavers bepaald geen eenvoudige taak is. In enkele seconden kan een situatie volledig omslaan. En dan is het aan de agenten om professioneel, snel en effectief te reageren. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je met een tegenstander te maken hebt die zich niet zomaar gewonnen geeft.
De beelden van het incident doen inmiddels de ronde op sociale media. En zoals zo vaak levert dat gemengde reacties op. Sommigen prijzen het geduld van de politie, anderen vragen zich af waarom er niet sneller is ingegrepen. Eén ding is in ieder geval duidelijk: dit soort incidenten laten niemand onberoerd. Het zet mensen aan het denken over veiligheid, over optreden, en over de grenzen van geduld.
Als samenleving willen we dat agenten professioneel handelen. Dat ze de-escaleren waar mogelijk, maar ook niet te lang afwachten wanneer het uit de hand dreigt te lopen. In dit geval leek het geduld van de agenten bewonderenswaardig, maar tegelijkertijd ook frustrerend lang. Misschien was een snellere, doelgerichte ingreep beter geweest voor alle betrokkenen.
Het is te hopen dat de man in kwestie hulp krijgt, en dat dit incident leidt tot evaluatie binnen de handhavingsteams. Want soms is snel en doeltreffend handelen niet alleen effectiever, maar ook veiliger voor iedereen die erbij betrokken is. Beelden op de volgende pagina: